Minął rok. Pierwszy rok mojego macierzyństwa. Z pewnością był to najbogatszy w nowe doświadczenia rok mojego dorosłego życia. I czegóż mnie on nauczył?
Że warto zaufać sobie i swojemu sercu. Że nie warto szukać na wszystko odpowiedzi w książkach i internecie. Że życie jest pełne niespodzianek i nie ma sensu się do niczego za bardzo przywiązywać. Że czas mija bardzo szybko i fajnie by było nareszcie zacząć cieszyć się tu i teraz. Że jestem w stanie znieść niewygody i trudności dużo łatwiej, niż się spodziewałam. Że mam w sobie duże pokłady mądrości, miłości i siły. I że nadal mam jeszcze dużo, dużo do nauczenia się...
A co mogę napisać o samym macierzyństwie? Przychodzi mi do głowy takie książkowe hasło - "...i już nigdy nic nie było tak, jak przedtem". I tak właśnie jest - nic, absolutnie nic nie jest już tak, jak przedtem. Żadna pobudka rano, wieczorne zasypianie, mycie zębów, zjedzony obiad, stanie przy garach, wyjście z domu, spacer, przejażdżka rowerowa, praktyka jogi... Wszystko jest inne, wszystko jest przesiąknięte świadomością, że oto jest - obok lub gdzieś daleko - moje dziecko, a ja jestem jej mamą. Ciężko to wytłumaczyć, ale to gdzieś po prostu siedzi we mnie, i już na zawsze tam zostanie...
